Al vroeg in de ochtend werd de Jeep bij het hotel afgeleverd en konden we op pad. Nog even snel langs de supermarkt voor de nodige water en wat lekkers voor onderweg.
Het eerste deel van de route was via de snelweg maar al snel konden we de wat minder grote wegen op en mochten we wederom van schitterende uitzichten genieten.

Dit was een stoere auto, de heren wilde dus deze keer wel samen voorin.

Onderweg kom je regelmatig van dit soort autowrakken tegen.

Na zo’n anderhalf uur rijden kwamen we in de buurt van het Omalos Plateau.
Het Omalos Plateau ligt op een hoogte van zo’n 1300 meter aan de zuidelijke kant van het Dikti gebergte, in de buurt van het dorp Kato Simi. Vanuit het dorpje volgen we de borden richting het plateau. In het begin gaat het makkelijk over een asfalt weg, maar al gauw gaat de weg over in een onverharde stofweg. Via deze steile smalle en vele bochten hebbende weg rijden we verder, met achter ons een constante stofwolk.
Halverwege komen we één andere auto tegen. In de auto zit een vrouw en buiten de auto staat een man, ik hoor hem in het voorbij gaan via een telefoon praten. Het is in het Russisch dus ik kan hem niet verstaan maar uit zijn mimiek en druk makende gebaren kan ik opmaken dat hij niet blij is. We zijn hem verder ook niet meer tegen gekomen dus ik denk dat ze terug gekeerd zijn.

Manlief geniet duidelijk van het bochtenwerk en zijn harde werken achter het stuur wordt beloond wanneer we op het plateau aankomen. Het lijkt bijna een verborgen vallei ingeklemd tussen de bergen. Weidse vergezichten met in de verte schapen. Zoonlief is ook gelijk verkocht en springt de auto uit met de camera. Het kost me enige moeite om hem weer in de auto te krijgen om verder het plateau op te rijden. “Mam, ik had bijna een schaap dichtbij in beeld”. Alsof hij nog nooit eerder een schaap gezien heeft.
Maar al gauw was de schapenfoto vergeten, zoonlief kreeg de schone taak de hekken die op het plateau staan om de verschillende schapen en geitenkuddes van elkaar te scheiden te openen en achter ons weer dicht te doen.

Aan de andere van het plateau aangekomen zien we een schattig kerkje en is tegelijk het enige gebouw op het hele plateau. Het kerkje werd gebouwd in de laatste jaren van de Turkse bezetting en werd ook gebruikt tijdens de Nazi bezetting. Nu wordt de kerk gebruikt door de lokale herders die in de zomer er hun kuddes hebben lopen. In de winter is het plateau bedekt met een dikke laag sneeuw.

En ook hier weer een autowrak. Ik mag toch hopen dat de inzittenden er beter aan toe zijn dan de auto zelf.

Omdat manlief met de jeep in het zicht van mijn te maken foto stond roep ik naar hem of hij een stukje door wil rijden. Blijkbaar dachten de geiten ook dat ik hen riep en kwamen zeer enthousiast aanrennen. Totdat ze doorhadden dat we niets eetbaars bij ons hadden, waarna de kudde weer afdroop. Het leverde in ieder geval wel een paar foto’s op.

Na ons stoffige avontuur nog even langs de zee om in de avondzon heerlijk pootje te baden.

Het is al bijna donker wanneer we terug rijden naar het hotel, drie keer raden wie er toen wel achter het stuur mocht…