De afgelopen jaren was het een soort van traditie, samen met zoonlief op kerstbomenjacht. Maar kleine jongens worden groot en zoonlief is niet altijd meer op woensdagmiddag vrij, dus mocht manlief zijn plaats innemen. Dit ging alleen niet helemaal van harte. Manlief vind kerst best oké, maar het versieren en kerstbomen uitzoeken is niet zijn favoriete bezigheid en laat hij liever aan anderen (in dit geval ik dus) over.
Bij het tuincentrum blijkt de voorraad bomen al aardig geslonken, maar manlief weet er nog een mooie volle boom uit te halen.  Ook het apparaat waar je de bomen mee in zo’n handig netje krijgt blijkt zijn langste tijd te hebben gehad en doet het niet meer.
Met boom en zonder zo’n handig netje eromheen staan we weer buiten en hoor ik manlief naast me grommen; “Dit gaat echt niet in je auto passen.”  Hierna zie ik manlief in gevecht met de boom en hoor tussen de takken door nog meer gegrom. Maar het past (net) en met dichte achterklep rijden we terug naar huis.


Had ik vorig jaar een wit versierde boom, dit jaar heb ik er ook weer wat oude traditionele ornamenten in gehangen. Nu duimen dat de katten zich gedragen.




Vanmorgen was daar ineens ook sneeuw, nu is mijn kerstgevoel helemaal compleet!