Gisteren was het zover. Onze zoon ging voor het eerst in z’n leventje logeren. Manlief en ik gingen naar een feestje van een collega van me en dus werd zoonlief gedropt bij m’n moeder.
Vanaf het moment dat het grote nieuws bekend was was de grote vraag hoeveel nachtjes slapen nog voordat het eindelijk zover was.
De uren voor vertrek werden door zoonlief besteed aan het inpakken van z’n rugzak. Z’n halve speelgoedbestand moest mee (alsof er bij m’n moeder geen speelgoed te vinden is!) en ook z’n badschuim en shampoo werden in de rugzak gepropt.
“Mama, gaan we nu eindelijk naar oma?”
“Ja, we zijn bijna klaar, nog even m’n haar doen en je pyama inpakken”
Het antwoord is niet bevredigend en heel demonstratief staat onze zoon al met z’n rugzak op z’n schouders bij de deur.

Halverwege belanden we in een file (midden in de stad) en zoonlief geeft het maar op en valt in slaap. Eenmaal bij m’n moeder aangekomen ziet zoonlief het weer helemaal zitten en helpt me met het uitvouwen van z’n bed. Pop wordt er alvast ingelegt, die mag niet mee feestvieren.
We laten een tevreden zoon achter die zich al helemaal zit te verheugen op een feestje met z’n oma, haar vriend en een chocoladetaartje. En wij gaan, voor het eerst sinds lange tijd, samen op stap. Hand in hand lopen we naar de auto, met toch ergens het gevoel dat we iets missen.
Op weg naar het feestje presteren we het om tot twee keer toe voorbij de locatie te rijden waar we moeten zijn en het nog niet kunnen vinden. Gelukkig blijken we niet de enige te zijn!

Het feestje is zeer geslaagd en staan dan ook tot na twaalven op de dansvloer, waarna we toch besluiten naar huis te rijden, aangezien ik ook zondag een vroege dienst had.
Eenmaal thuis blijf ik natuurlijk weer veel te lang beneden hangen waardoor ik om 1.45 uur nog de was mag ophangen.
Wanneer de wekker gaat, baal ik enorm. Ik heb een enorm slaap tekort en zou tot laat in de ochtend uit kunnen slapen, ware het niet dat ik echt op m’n werk verwacht wordt. Manlief daarentegen draait zich nog eens heerlijk om.

Natuurlijk kom ik niet op tijd, op de een of andere manier kom ik altijd te laat, en blijk bij aankomst de eerste te zijn. M’n andere collega, die overigens ook op het feestje was, bleek te kampen met een brug in onderhoud en moest omfietsen, al sms-jes sturend over haar te laat komen.
De ochtend verloopt zeer rustig, de meeste patixc3xabnten slapen uit en op een enkele TOR (telefoon op recept) na, spreek ik niemand. Tegen de middag belt m’n moeder, alles is goed gegaan. Zoonlief heeft tot 10.30 uur uitgeslapen (waarom doet hij dit nou nooit als hij gewoon thuis is!) en zit uitgebreid in bad.
Wanneer ik na m’n dienst bij m’n moeder aankom, zit zoonlief vol enthousiaste verhalen, over z’n chocoladetaartje, over het slapen in z’n bedje en over het zetten van z’n schoen. Sinterklaas heeft er een mickey mouse nachtlampje in gedaan. En dit moet natuurlijk geshowd en gedemonstrateerd worden.
Als we naar huis rijden zit er een nog nagenietende zoon achterin, die best nog wel eens een keer bij oma wil slapen. Maar is tegelijkertijd stellig van mening dat oma eerst bij hem moet komen logeren.