Reizen bestaat natuurlijk niet alleen uit het je verplaatsen van het ene naar het dorp of stad. Kennismaken met de cultuur, het lekkere eten, de mensen en natuurlijk relaxen.
Op Ko Samet geen moeilijke opgave. Een kwestie van het hutje uitlopen, het paadje volgen en je staat op het strand.
Manlief had voor het ontbijt al z’n visspullen opgezocht en klaargelegd. De dag ervoor had hij met het schepje van zoonlief al wat krabbetjes gevangen die als aas mochten dienen. Bewaard in de koelkast, tussen de flessen water en blikjes ijsthee.
Het werd een echte relax dag, manlief een beetje vissen en zoonlief en ik op het strand op een sarong onder een palmboom. Wat wil een mens nog meer, een beetje scheppen in het zand, kastelen bouwen, grachten graven, tussendoor de vangst van manlief bewonderen en af en toe wat eten.

Natuurlijk, onrustig als we zijn, wilden we de andere dag de noordkant van het eiland bekijken.
De eerste keer dat we op Samet verbleven, was dit de plek waar de vissers woonden en tevens ook hun boten lagen. Men was destijds nog niet echt aan toeristen gewend en er werd dan ook van alle kanten “Hello, you,you” geroepen.
We lopen langs de pier waar alle veerboten aankomen en verder door naar het noorden. Een stuk verder worden we opnieuw geconfronteerd met de keerzijde van het toerisme (al eerder hadden we ontdekt dat een stuk van het middengedeelte, ver weg van de toeristen, gebruikt werd als vuilnisdump), de eens zo schattige hutjes stonden er verlaten en vervallen bij.
Want een stuk verder werd hard gewerkt aan het bouwen van luxe hutten en resort, inclusief zwembad. Een aantal waren al klaar en werden al zichtbaar in gebruik genomen. Heel mooi om te zien, maar wat is er mis met eenvoudige hutjes. Waarom kunnen wij als toeristen ons niet aanpassen aan de normen en waarden van het land waar we te gast zijn.
Wat is het toch dat we ook tijdens onze vakantie omringd willen zijn door luxe en onze eigen waarden en normen, terwijl dit eigenlijk in het land zelf niet de norm is. Het is jammer dat we een land als Thailand in de loop van de jaren hebben zien veranderen van een mooi en cultuurrijk land in een groot resort. Natuurlijk werken de thaien hier zelf ook aan mee, maar te meer dat wij als toeristen anders niet in van die grote getallen zouden komen. Want het toerisme is nu eenmaal voor een groot aantal Thaien hun bron van inkomsten.

Langs de resorts liepen we verder, op zoek naar de vissers. Er bleken nog een paar huisjes over te zijn. Op het strand waren de vissers bezig hun netten te repareren en weer op orde te krijgen voor de volgende vangst.
Dit keer geen “hello, you,you” geroep, maar wel een vriendelijke lach waarna men weer verder ging met repareren. Zoonlief vond het erg leuk om te zien, maar de rondlopende katten waren eigenlijk nog leuker. En verder ging onze tocht, we kwamen terecht in een klein straatje waar we in de plaatselijke buurtsuper wat te drinken kochten. Buiten stond een vrouw af te wassen en gebaarde ons te komen zitten. De stoeltjes werden afgestoft en daar zaten we.
Met de kippen scharrelend om ons heen zaten we te genieten van het rustige dorpsleven wat zich om ons heen afspeelde. Even verderop hing een man duidelijk verveeld te hangen en bij de buurtsuper kwam een vader met z’n dochter een ijsje uitzoeken. De vrouw ging ondertussen onverstoorbaar door met haar afwas, hier en daar vliegen weg zwaaiend die zich met z’n allen op de borden hadden verzameld.
De terugweg liepen we samen op met een hond die bij het tafeltje lag. Tot bijna aan de pier liep hij mee en keerde daarna richting huiswaarts. Daar zagen we nog één van de eerste auto’s staan die men een aantal jaar geleden gebruikte op het eiland. Deze auto werden zelfgemaakt en bestonden uit ijzeren platen aangezien auto’s nog niet naar het eiland verscheept werden.

‘s Avonds laat bij terugkomst in onze hut werden we naar het strand getrokken door een enorm vals gezang. Een flink aantal Thaien waren duidelijk aan het feesten met de daarbij horende karaoke en de rijkelijk vloeiende Mekong whiskey. Zoonlief had het direct naar z’n zin en zijn daar dus even blijven hangen.
Later, toen zoonlief op bed lag en wij zelf ook met een Mekong-cola op onze veranda zaten, besloten we om toch nog een dag langer te blijven om er nog een relax dagje op het strand aan vast te plakken.