Het is al 12.00 uur geweest eer ik eindelijk in m’n auto zit. Over een uur wordt ik verwacht voor de halfjaarlijkse herhalingstraining van CFB (contole fysieke beheersing)
Al snel stuit ik op de eerste file, de brug staat open en ik voeg me in de rij stilstaande rij auto’s. Een mooie gelegenheid om snel m’n lunch te eten.
Langzaam komt de rij auto’s weer op gang en ik kan weer verder om nog geen 10 kilometer verder in de volgende file terecht te komen. En weer sluit ik me aan een rij langzaam rijdende auto’s.
Wanneer ik me door deze rij heen gewurmt heb, heb ik nog net genoeg tijd om op tijd te zijn voor de CFB training.
Wanneer ik samen met een collega de zaal binnenloop blijken we de eerste te zijn. Een kop thee en we kunnen beginnen. Ik mag als eerste ‘patixc3xabnt’ zijn en lig nog geen moment later met m’n neus op de matten, die niet al te fris blijken te ruiken. Heel fijn, zeker als ik bedenk dat ik straks nog uit eten moet.
Wanneer we klaar zijn zitten alle technieken er weer goed in en snel kleed ik me om.
Ik heb nog een paar uur voordat ik bij de bioscoop verwacht wordt en kan mooi nog even de stad induiken.
Om het een beetje betaalbaar te houden parkeer ik m’n auto bij de brug. Het is dan alleen nog een kwestie van de brug oversteken, dacht ik.
Maar zo makkelijk bleek het niet te werken, de brug was afgesloten wegens werkzaamheden. Die zo te zien nog wel een paar weken zouden duren.

Dan toch maar met de auto naar het centrum. Onder het spoor bleek de prijs mee te vallen en ik kon gaan shoppen. De zon had inmiddels plaats gemaakt voor wolken en wind en dat leuke truitje bleek toch niet zo warm te zijn als dat ik vanmorgen ingeschat had.
Ik begon het al minder leuk te vinden, en had nog zo’n twee uur te gaan. Niet veel later bedachten de weergoden dat regen ook wel nodig was en als een soort verzopen kat dook ik de Hema maar in. Aan de warme chocolademelk met slagroom. Ik had toch heel wat anders in gedachte toen ik gisteren bedacht lekker de stad in te gaan.

Tegen sluitingstijd liep ik, wederom koukleumend, naar de bioscoop waar ik nog een half uur wachttijd te gaan had.
Geloof me, ik was nog nooit zo blij m’n vriendinnen te zien en een warm restaurant in te kunnen duiken.

Nog net op tijd voor aanvang van de film doken we de zaal in, memoires of a Geisha. We waren net helemaal gesetteld toen er een jongen langs wilde. “Ik geloof dat ik hier zat, even kijken hoor.”
Hij loopt langs ons en mompelt “Ja, de goede rij, daar zit m’n hond”
Hond? Ik kijk naast me en zie inderdaad een hond.
M’n vriendin lijkt het deze avond aan te trekken. Al eerder op de avond, in de tram, had ze gezeldschap van een niet zo fris ruikende zwerver, met een ook al niet al te fris uitziende hond, die erg graag een praatje wilde aanknopen met m’n vriendin.
De jongen neemt plaats met de hond op z’n schoot, en rookt een sigaret. Vriendin en ik kijken elkaar eens aan met een blik van het zal wel.
In de pauze rennen m’n vriendin 1 en ik naar buiten om extra geld te betalen voor de auto, om een prent te voorkomen. Vriendin 2 blijft bij de deur wachten aangezien we er anders niet meer in kunnen.
Bij de automaat koop ik een nieuw kaartje en graai in m’n zak naar de autosleutels.
Die dus niet in m’n jaszak blijken te zitten maar in m’n tas die ik achtergelaten heb bij vriendin 2.
Terug naar de bioscoop, sleutel uit de tas gegraaid en weer terug naar de auto. Ik baal enorm, het is inmiddels ijzig koud buiten en mag dus twee keer door de kou heen.
De film is alweer begonnen als we al hijgend weer in onze stoel ploffen. Een geweldig mooie film, met mooie beelden van Japan, over een meisje dat onvrijwillig op haar 5e in een okiya terecht komt om opgeleid te worden tot Geisha. De tweede helft van de film zit ik met m’n jas aan om het nog enigzins warm te krijgen, maar warm heb ik het die avond niet meer gekregen.

De film:

Memoires of a Geisha is de verfilming van het gelijknamige boek van de schrijver Arthur Golden.
Het vertelt het verhaal over het leven van Sayuri, een van Japans meest gevierde geisha’s. Het verhaal begint in 1929, in een vissersdorpje, op het moment dat Sayuri’s leven een dramatische wending neemt. Haar moeder is ziek, haar vader oud en versleten. Haar vader besluit, genoodzaakt door de omstandigheden zijn twee dochters aan een okiya te verkopen.
In het decadente hart van Kyoto maakt Sayuri zich de vaardigheden van een geisha eigen. Achter een faxc3xa7ade van luxe wordt zij met harde hand opgeleid in de kunst van het verlokken en vermaken van machtige mannen.

Arthur Golden studeerde geschiedenis en Japans aan Harvard en Columbia University en woonde en werkte enige tijd in Japan. ‘Dagboek van een geisha’ is wereldwijd een bestseller en is door miljoenen mensen gelezen.

De film mag is trouwens verboden in China vanwege het feit dat de de film zich afspeelt is de oorlogperiode van Japan en de actrices, die van origine Chinees zijn, japanse geishas spelen.

Meer lezen over het leven van een geisha, klik HIER