Gisteren bij het naar bed gaan verheugde ik me er al op. Vandaag kon ik uitslapen aangezien zoonlief en ik beide vrij waren. En met dat vooruitzicht heb ik heerlijk geslapen, tot 6.45 uur.
Dat was het moment waarop de wekker van manlief ging, waar ik een half uur naar mocht luisteren aangezien het zo’n geval is waarbij je elke 10 minuten weer opnieuw eraan herinnert wordt dat je er echt uit moet. Eindelijk ging manlief hierna uit bed en ik draaide me nog eens om.
Voor mijn gevoel lag ik nog geen minuut te slapen toen manlief met zoon -die was inmiddels dus ook wakker- voor m’n neus stonden met het ontbijt. Een cracker met kaas en een kop thee. Heel lief, maar ik wilde gewoon uitslapen. Maar tegen twee stralende gezichten kon ik niet op en daar lag ik dan met een cracker in m’n hand naar het ontbijtnieuws op tv te staren.
Dan, een hoop gestommel op de trap. Help, wat nu weer. Zoonlief komt met een grote plastic tas de slaapkamer binnen. Gevolgd door manlief met een hijskraan en een piratenschip in z’n handen. "Mama, jij kan nog een slapen hoor. Ik ga een treinstation bouwen", terwijl hij de eerste stukken rails al naast het bed aan het neerleggen is. En tot half 10 heb ik nog heerlijk in m’n bed kunnen liggen. Ach, inmiddels ben ik er al aan gewend dat bij ons nooit iets gaat zoals gepland.
Tot twee dagen geleden wist ik niet eens dat zoonlief vandaag vrij was. Het is dat ik bij buuf langs ging. Het staat toch op het maandoverzicht, zei ze, terwijl ik heel verbaast keek. Maandoverzicht? Dat bleek dus al een tijdje bij manlief in z’n binnenzak te zitten.
Gelukkig hadden we voor de palmpasenoptocht een apart briefje gekregen, welke gisteren was, anders hadden we dit ook gemist. We hebben nu alleen geen bezemsteel meer, want zoonlief moest van thuis een houten stok -getimmerd en al- meenemen. Op school heeft hij deze mooi versierd en gisteren mocht hij er met de klas mee buiten lopen.
Natuurlijk moesten manlief en ik werken, dus m’n moeder werd opgetrommeld om bij de optocht te kijken. Bijna ging ook dit niet door, m’n moeder ging een dag voor de optocht door haar rug. Ik had al een noodplan in m’n hoofd, maar dankzij oosterse smeersels kon ze er toch zijn.

En ook vandaag ging het niet helemaal als gepland. Ik had het zo mooi in m’n hoofd. In de ochtend de boodschappen en wanneer manlief ‘s middags thuis zou komen -hij had een atv middag- naar de stad voor nieuwe schoenen voor zoonlief en een bezoek aan de mediamarkt.
Niet dus, bij terugkomst van de boodschappen trof ik een zwaar chagerijnige manlief. Computer had een virus en niets deed het meer.
Na een paar uur zuchten, steunen en hier en daar een lelijk woord was het probleem gefixed en hebben de stad maar opgeschoven naar vanavond. Het is toch koopavond.
Maar de rest van deze maand moet het goed gaan, het maandoverzicht van school hangt nu heel opzichtig aan de kastdeur!

Advertisements