In tegenstelling tot ik van de week schreef, was de begrafenis afgelopen dag. Dit betekende ook dat alles ineens geregeld moest worden. Ook de muziek, het moeilijkste wat er is. Hoe geef je je gevoel en iemand z’n leven weer in een paar nummers.
M’n moeder heeft door de telefoon de uitgekozen nummers laten horen. Terwijl ik naar de muziek luister door de hoorn van de telefoon krijg ik kippenvel. Zo’n gevoel van besef, besef dat het echt is. Ik vertel m’n moeder dat de juiste muziek is bij zijn leven en het gevoel.

Na vandaag is het voor de “buitenwereld” afgesloten. Voor de vriend van m’n moeder en zijn familie begint pas nu het afscheid nemen en het besef dat hij echt nooit meer terug komt. Nooit meer een bezoek van hem, nooit meer z’n stem horen. Nooit meer van z’n lach genieten, nooit meer door hem vertederd worden, zoals z’n tante dat zei. Tot vandaag kon het gevoel opzij geschoven worden door het regelen van allerlei zaken, dat is nu -op een aantal dingen na- voorbij. Nu komt de rust en het besef.

Bury me smilin’
with G’s in my pocket
have a party at my funeral
let every rapper rock it
let tha hoes that I usta know
from way before
kiss me from my head to my toe
give me a paper and a pen
so I can write about my life of sin
a couple bottles of Gin
incase I don’t get in
tell all my people i’m a Ridah
nobody cries when we die
we outlaws
let me ride
until I get free

Tupac – Life goes on
All eyes of me (1996)