Gisteren na lange tijd m’n vriendin weer gezien. We kennen elkaar al vanaf de mavo en met tussenpozen van soms enkele jaren zien we elkaar weer.
De leukste hereniging was wel dat we elkaar weer in de klas troffen toen we beiden aan de opleiding tot verpleegkundige begonnen zonder dat we dat van elkaar wisten. Inmiddels zijn we beide keurig getrouwd en hebben allebei een zoon.

Na een week uitstel, ging ook deze afspraak bijna mis. Afgelopen weekend wierp ik een blik op de dienstlijst om te kijken of er voor volgende week nog flexwerkers aangevraagd moesten worden. Nu is het vanwege de zomerperiode een vreselijk zooitje op die lijst, met zoveel aanpassingen en veranderingen dat ik er af en toe geen touw meer aan vast kan knopen. Zo ook bij de bezetting van gisteren. Door alle doorhalen en bijschrijvingen was het mij niet duidelijk of een collega nu wel of niet kwam werken.
Een telefoontje bracht duidelijkheid, de collega kwam niet werken. En ik had dus een probleem. De reservelijst met flexers bleek bij navraag leeg te zijn, m.a.w. ik had een nog groter probleem.
Even diep gezucht, m’n moeder gebeld en heel lief gevraagd of zij kon oppassen en mezelf maar voor deze dienst ingevuld. Daarna nog meer gezucht toen ik erachter kwam dat ik dan zeven dagen achter elkaar moest werken.
Maar de uitzendkracht die zondagmiddag kwam kon de oplossing bieden, als zij deze dienst wilde werken kon ik mezelf weer van de lijst afhalen. Ik gelijk m’n collega die met haar werkte gevraagd haar te strikken. En het is gelukt. Ik blij, moet het alleen nog met een mooi verhaal bij het flexbureau verantwoorden aangezien ik het buiten hen om geregeld heb. Maar dat is te overleven.

Dus de afspraak kon doorgaan. Nu nog het adres, vriendin was verhuisd en ik had het nieuwe adres nog niet. Dit zou ze me mailen, maar er was duidelijk iets misgegaan en ik had nog helemaal niets. Ik wist wel waar ze nu ongeveer woont maar zag me toch niet alle huizen daar af lopen op zoek naar vriendin. Aan de telefoon bleek dat de pc er geen zin meer in had en kon me dus niet meer mailen.
Daarna zoonlief in de auto gezet, eindelijk, hij liep al vanaf het opstaan van “Wanneer gaan we nou?” en richting vriendin.
Het werd een leuke middag met veel foto’s en verhalen en teletubbies op de tv.
Onze zoon heb ik de hele middag niet meer gehoord, die had zich helemaal gestort op een poohbeer treintje.
Op de terugweg, in de file, moest zoonlief (natuurlijk!) plassen. Bij het eerste de beste metrostation gestopt en op zoek naar een toilet. Dat was er wel, maar moest wel even 50 cent hiervoor neerleggen, kon er ook niet onderuit (krent dat ik ben) er zat zo’n apparaatje op de deur waar je eerst geld in moet gooien voordat de deur open kan. Daarna weer in de file geschoven richting huis.